Potver! / Darn it!

Potver!

Soms moet je gewoon even een vuist maken.

Een armpje, eigenlijk bedoeld voor een ander werkstuk, lag inmiddels al jaren in de doos "Daar moet ik wat mee doen". Ik had het maar weer eens opgepakt, omgedraaid, bekeken en weer teruggelegd.

Om even de zinnen te verzetten toog ik naar de kringloopwinkel om wat lijstjes te bemachtigen. En.. VOILA! De puzzelstukjes vielen samen. (Het lijstje is 14cm.)

Het roept bij mij een beeld op van een zuur oud vrouwtje dat de hele dag achter de geraniums naar buiten zit te loeren. Wanneer iemand aan de overkant van de straat zijn fiets niet in, maar naast het rek zet staat ze moeizaam op uit haar versleten leunstoel en steekt ze haar vuistje uit het raam (haar hoofd houdt ze angstvallig uit het zicht). "Potver!" roept ze dan kwaad. "Kwajongen! Vlegel!" Waarna ze met rood aangelopen hoofd weer hijgend in haar fauteuil zakt, zachtjes voor zich uit mompelend: "De buurt verloedert. Potver."

Keramiek, karton, lijstje. 

14 cm. / 5.5 inch. 

Sometime you just have to make a fist. 

A little arm, actually intended for another piece of work, had been lying in the "I need to do something with that" box for years by now. I had picked it up again, turned it over, looked at it and put it back.

To take my mind off things, I went to the thrift shop to get some frames. And. VOILA! The puzzle pieces fell together.

It conjures up an image for me of a sour old lady sitting behind the geraniums all day staring out the window. When someone across the street puts his bike not in, but next to the rack, she stands up wearily from her worn armchair and sticks her fist out of the window (her head anxiously out of sight). "Darn it!" she then shouts angrily. "Evil boy! Flail!" After which, red-faced, she sinks back into her armchair panting, muttering softly to herself, "The neighbourhood is decaying. Darn it."

Ceramic, cardboard, frame. 

14 cm. / 5.5 inch.